·         Συνεχόμενη θλίψη, απώλεια ενέργειας και εξάντληση.

·         Περισσότερη ή λιγότερη όρεξη για φαγητό.

·         Τάσεις απομόνωσης, κοινωνική απόσυρση.

·         ’γχος, ανησυχία για όλα τα θέματα.

·         Αναποφασιστικότητα, δυσκολία λήψης αποφάσεων.

·         Απώλεια του ενδιαφέροντος για την αναζήτηση ερωτικού συντρόφου ή για την ερωτική επαφή.

·         Αισθήματα ενοχής, αυτομεμψίας και αναξιότητας.

·         Περισσότερος ή λιγότερος ύπνος.

·         Κακή διάθεση, κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σχεδόν κάθε ημέρα

·         Μείωση του ενδιαφέροντος ή της ευχαρίστησης σε όλες ή σχεδόν όλες τις δραστηριότητες

·         Ανησυχία και απαισιοδοξία για το μέλλον. Καμιά ελπίδα σε κανένα τομέα.

Τα στερεότυπα της απλουστευτικής αντιμετώπισης της κατάθλιψης.

 Το αφετηριακό σφάλμα του «θεολογικού αναγωγισμού»
Τα στερεότυπα τα οποία θα αναλύσουμε οφείλονται σε μεγάλο ή μικρό βαθμό στο αξονικό σφάλμα της αναγωγής της καταθλιπτικής εμπειρίας στην ερμηνευτική διάσταση της ποιμαντικής θεολογίας.
Τα προσωπικά βιώματα, οι γνώσεις και οι εμπειρίες του κάθε ανθρώπου διαμορφώνουν τον υπαρξιακό του ορίζοντα και την κοσμοθεωρία του. Όσο πιο εγκλωβισμένος είναι κανείς στον ορίζοντα αυτό δηλαδή όσο πιο απόλυτο και μοναδικό θεωρεί τον δικό του τρόπο βίωσης και θέασης της πραγματικότητας τόσο πιο δύσκολο είναι να έλθει στη θέση του άλλου, να νιώσει αυτό που ο άλλος νιώθει, (ενσυναίσθηση) και να δει την πραγματικότητα με τα δικά του μάτια. «δεν μπορούμε ποτέ να υιοθετήσουμε την προσωπικότητα, τη ζωή και τον εαυτό του ώστε να ζήσουμε την εμπειρία του ακριβώς όπως εκείνος τη ζει.» Νικήτα Καυκιού (2009)
Ο «πνευματικός» όπως και κάθε άλλος άνθρωπος δυσκολεύεται να αντιληφθεί και να κατανοήσει τον υπαρξιακό ορίζοντα του ατόμου το οποίο πάσχει από κατάθλιψη. Αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει την εμπειρία και την υπαρξιακή κατάσταση του «ασθενή» (Σημ.) μέσα από τον δικό του εαυτό και τις δικές εμπειρίες θλίψης. Γι αυτό πολλές φορές αρνείται να αποδεχτεί την βαρύτητα των συμπτωμάτων της κατάθλιψης και πιστεύει ότι ο «ασθενής» θα μπορούσε να θεραπευθεί αν προσπαθούσε περισσότερο να εφαρμόσει στη ζωή του το θέλημα του Θεού. Όμως είναι προφανές πως δεν είναι δυνατόν να κατανοήσει και να βοηθήσει τον πάσχοντα αν ερμηνεύει το βίωμα και τη συμπεριφορά του μέσα από τα δικά του ερμηνευτικά φίλτρα και τους ηθικό-θρησκευτικούς του κανόνες. Επίσης δεν είναι δίκαιο να τον ενοχοποιεί εκ των υστέρων επειδή η ποιμαντική παρέμβαση δεν λειτούργησε θεραπευτικά στην περίπτωσή του.
Ερμηνεύοντας την καταθλιπτική εμπειρία μέσα από το πρίσμα του Αγιογραφικού ή Αγιοπατερικού λόγου ο «πνευματικός» απομακρύνεται από τον κοσμοθεωρητικό-βιωματικό ορίζοντα του πιστού και υποπίπτει στο σφάλμα του «θεολογικού αναγωγισμού». Δηλαδή την αναγωγή του βιο-ψυχολογικού φαινομένου της κατάθλιψης στο επίπεδο της θεολογίας.
Η κατάθλιψη είναι ψυχοπαθολογικό φαινόμενο και δεν είναι σωστό να παραβλέψουμε την διάσταση της ψυχοπαθολογίας και να την ερμηνεύσουμε με τις αρχές και τα αξιώματα της θεολογίας. Διαπράττοντας αυτό το σφάλμα θεωρούμε την παθολογική κατάθλιψη ως εμπειρία θλίψης τα αίτια της οποίας οφείλονται στην φιλαυτία και την απομάκρυνση από τον Θεό.
Με αυτή την «αλλοτριωτική» θεολογική ερμηνεία και την ποιμαντική καθοδήγηση που αυτή συνεπάγεται ο πιστός ο οποίος βασανίζεται από κατάθλιψη αντί να αναπαύεται αισθάνεται ότι ο «πνευματικός» δεν τον καταλαβαίνει, δεν τον αποδέχεται αλλά τον απορρίπτει.
Το σφάλμα του «Θεολογικού αναγωγισμού» συμβάλλει στην δημιουργία κάποιων στερεότυπων. Θα τα αναλύσουμε και θα διαπιστώσουμε ποιες είναι οι συνέπειες τους στην ποιμαντική πράξη.

1. Η κατάθλιψη είναι επιλογή. Αυτός που βασανίζεται από κατάθλιψη επιλέγει να βασανίζεται. -Αυτό το στερεότυπο θεμελιώνεται στην διαδεδομένη αντίληψη ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις και τα βιώματά του. Συνεπώς για να υποφέρει σημαίνει ότι η οδύνη είναι επιλογή του. «Σὲ ὁρισμένους ἀνθρώπους, μὴ σᾶς φανεῖ παράξενο, τοὺς ἀρέσει νὰ προβληματίζονται συνεχῶς, νὰ ἀγχώνονται, νὰ βαρυθυμοῦν, νὰ ὑποπτεύονται, νὰ ζηλεύουν καὶ νὰ κακιώνουν». Μεσογαίας σεβ. Νικόλαος (2010)
Σύμφωνα με την θεολογία της Εκκλησίας η πτώση του ανθρώπου στην φθορά, την ασθένεια και τον θάνατο συνέβη με παραίνεση του διαβόλου αλλά και με την ελεύθερη συγκατάθεση του ανθρώπου.
Όπως ο πρώτος άνθρωπος επέλεξε ελεύθερα να πέσει έτσι και κάθε άνθρωπος επιλέγει ελεύθερα την απομάκρυνσή του από τον Θεό και την πτώση στην αμαρτία. Εφόσον η φθορά, η ασθένεια και ο θάνατος είναι αμαρτία συνεπάγεται ότι το άτομο το οποίο πάσχει από κατάθλιψη επιλέγει να πέφτει στην αμαρτία της κατάθλιψης.
-Προσωπικά πιστεύω ότι η πτώση στην οποία πέφτουν οι πρωτόπλαστοι δεν έχει παρά ελάχιστη σχέση με την «πτώση» στην κατάθλιψη. Θεωρώ ότι επιλογή δεν είναι η κατάθλιψη αλλά ο τρόπος με τον οποίο μπορεί κανείς να την διαχειριστεί. Κανείς δεν θα επέλεγε συνειδητά να βασανίζεται και να υποφέρει. Ο «ασθενής» δεν μπορεί να επιλέξει να απαλλαγεί από την κατάθλιψη. Είναι όμως δυνατόν να μάθει να διαχειρίζεται όσο καλύτερα μπορεί τα αρνητικά του αισθήματα. Ακόμη και στην περίπτωση κατά την οποία κάποιος έχει συνηθίσει να εκφράζεται καταθλιπτικά ώστε να αποκομίζει οφέλη από την κατάθλιψή του όπως τη συμπάθεια και τη φροντίδα των άλλων στην πραγματικότητα πρόκειται για ασυνείδητη επιλογή ή για νευρωσικό σύμπτωμα.
Η φράση «δεν θέλεις να αλλάξεις» ή «αν ήθελες θα μπορούσες» εκφράζει έλλειψη σεβασμού στην ιδιαιτερότητα και την αδυναμία του ασθενή. Πρόκειται για άσκηση βίας στην προσωπικότητά του η οποία συνεπάγεται αισθήματα απογοήτευσης και εγκατάλειψης. Όταν ο «πνευματικός» στον οποίο απευθύνεται ο «ασθενής» για να πάρει βοήθεια τον θεωρεί υπεύθυνο για τις δυσκολίες του και τον ενοχοποιεί αναπόφευκτα αισθάνεται προδομένος και απελπιστικά μόνος.

5. Η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα φιλαυτίας και υπέρμετρου εγωισμού: «Κύριον αἴτιον εἰς τήν κατάθλιψη καί σέ ὅλα αὐτά πού τά λένε πειρασμικά, σατανικά (...) εἶναι ὅτι ἔχεις μεγάλον ἐγωισμό μέσα σου» Γέροντας Πορφύριος (2)
Το άτομο το οποίο βασανίζεται από κατάθλιψη παρουσιάζει συμπεριφορές οι οποίες εύκολα εκλαμβάνονται ως εγωιστικές όπως παράπονα, απαιτήσεις, κοινωνική απόσυρση, πολλές ώρες ύπνου και έλλειψη διάθεσης για εργασία ή συνεργασία με άλλους. Η εμπειρία της κατάθλιψης απορροφά όλο το ενεργειακό δυναμικό του ατόμου και δεν του επιτρέπει να ασχοληθεί με τίποτε άλλο εκτός από το πρόβλημά του. Ο ασθενής είναι εγκλωβισμένος στην οδύνη του και συνεχώς ασχολείται με αυτό που σκέπτεται και αυτό που αισθάνεται. Αυτή η επώδυνη, καταναγκαστική ενασχόληση του ατόμου με τον εαυτό του ερμηνεύεται εσφαλμένα από πολλούς «πνευματικούς» ως εγωκεντρισμός. «Ὁ καταθλιπτικός ἄνθρωπος βιώνει ἀκριβῶς τήν λύπη, τό φαρμάκι, τόν πόνο διότι δέν “κάμπτει”, δέν ταπεινώνεται, δέν μετανοεῖ ἀλλά στενοχωριέται ἀπό πληγωμένο ἐγωισμό καί ἀνθρωπαρέσκεια» Γέροντας Παίσιος Αγιορείτης (1)
Στην πραγματικότητα το άτομο το οποίο πάσχει από κατάθλιψη δεν είναι φίλαυτο διότι δεν έχει φιλία προς τον εαυτό του. Δεν έχει εσωτερική ισορροπία και αρμονία, νιώθει υπερβολικές ενοχές και αισθήματα μειονεκτικότητας για τα σφάλματα και τις αδυναμίες του και ιδιαίτερα για την κατάθλιψή του. Δεν χαίρεται, δεν απολαμβάνει, δεν φροντίζει τον εαυτό του, δεν ικανοποιεί τις βασικές ανάγκες και τις παρορμήσεις του. Στην κατάθλιψη το άτομο δεν πάσχει από υπέρμετρο εγωισμό αλλά από παθολογικό εγωκεντρισμό εφόσον η οδύνη τον αναγκάζει να στρέφεται συνεχώς γύρω από τις ανάγκες του και να εστιάζει επίμονα στα αρνητικά αισθήματα και τις αδυναμίες του.

6. Η κατάθλιψη οφείλεται στην έλλειψη πίστης, προσευχής, αγάπης και εμπιστοσύνης στο Θεό. Αν βρεις έναν καλό γέροντα και συμμετέχεις στα Μυστήρια της Εκκλησίας θα το ξεπεράσεις.
«Μεγάλως προσβάλλουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν λόγῳ τῶν θλίψεων καὶ τῶν στενοχωριῶν ποὺ μᾶς ἔρχονται, πέφτουμε στὴν κατήφεια, στὸν γογγυσμό, στὴν ἀπελπισία, στὴν ἄμετρη λύπη καὶ στὴν σκληρὴ ἀναισθησία». Στάρετς Ζαχαρίας
Σίγουρα η καλλιέργεια των πνευματικών αρετών και η συμμετοχή στα Μυστήρια βοηθούν στην αντιμετώπιση της θλίψης αλλά συνήθως το άτομο το οποίο πάσχει από κατάθλιψη δεν έχει καμία διάθεση να παρεβρεθεί στις Ακολουθίες ή να κάνει πνευματικό αγώνα.
Ο πιστός ο οποίος βιώνει τα συμπτώματα της παθολογικής κατάθλιψης δεν έχει όρεξη και διάθεση όχι μόνο να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του πνευματικού και της Εκκλησίας αλλά ούτε και να ανταπεξέλθει στις βασικές υποχρεώσεις της καθημερινότητας.
Εφόσον δυσκολεύεται να πλυθεί, να φάει ή να κοιμηθεί είναι φυσικό να αντιμετωπίζει ακόμη μεγαλύτερη δυσκολία προκειμένου να προσευχηθεί, να συμμετάσχει στις Ακολουθίες, να νηστέψει ή να δείξει αγάπη και ανοχή στα πρόσωπα του οικογενειακού του περιβάλλοντος.
Η κατάθλιψη όπως και οι άλλες ψυχοπαθολογικές διαταραχές δεν οφείλεται και δεν ενισχύεται από την έλλειψη πίστης, υπακοής, αγάπης και εμπιστοσύνης στο Θεό. Αντίθετα η κατάθλιψη εμποδίζει την συνειδητή εμβίωση πίστης, υπακοής, αγάπης και εμπιστοσύνης στο Θεό.
Το άτομο το οποίο πάσχει από κατάθλιψη αισθάνεται ότι η ζωή του είναι άδεια, χωρίς κανένα νόημα. Κατά συνέπεια είναι πολύ δύσκολο να αισθανθεί σε συνειδητό επίπεδο ότι εμπιστεύεται τον Θεό. Νιώθει ότι έχουν παραλύσει όλες του οι δυνατότητες και αναζητά πανικόβλητο τρόπους βελτίωσης της κατάστασής του. Οτιδήποτε βρίσκεται πέρα από την ανάγκη του να επιβιώσει ή να απαλύνει την οδύνη του θεωρείται ανεδαφική πολυτέλεια.
Πολλοί χαρισματικοί πνευματικοί πατέρες πιστεύουν ότι η προσευχή και η λατρεία του Θεού με τη βοήθεια της Χάρης μεταβάλλει την κατάθλιψη σε χαρά. «Ἡ προσευχή, ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ μεταβάλλει σιγὰ σιγὰ τὴν κατάθλιψη καὶ τὴ γυρίζει σὲ χαρά, διότι ἐπιδρᾶ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ χρειάζεται νὰ ἔχεις τὴ δύναμη, ὥστε ν’ ἀποσπάσεις τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ σὲ βοηθάει νὰ ἑνωθεῖς μαζί του» Γέροντας Πορφύριος (3)
Δεν εξηγούν όμως με ποιο τρόπο θα μπορούσε ο αδύναμος α-σθενής ο οποίος ακριβώς δεν έχει σθένος, δύναμη, να αποσπάσει τη Χάρη. Εκτός και αν ως «δύναμη» εννοήσουμε την παραδοχή της αδυναμίας και την ανάθεσή της στο Θεό. «Ανάθεσε στον Κύριον την ασθένεια της φύσεώς σου, αναγνωρίζοντας πλήρως την ιδική σου αδυναμία, και τότε θα λάβης το χάρισμα της σωφροσύνης, χωρίς να το καταλάβης». Οσ. Ιωάννου Συναίτου
Εκεί στον πυθμένα της οδύνης ο Θεός είναι παρόν και είναι δυνατόν να βιωθεί μια σχέση σιωπηλής προσευχής μαζί του.
Ο πληγωμένος με τον Πληγωμένο, εσταυρωμένος με τον Εσταυρωμένο, ο μόνος με τον Μόνο σε μια μυστική, προσωπική σχέση κοινωνίας.

7. Η κατάθλιψη είναι πειρασμική-σατανική κατάσταση: «Αὐτός (ο διάβολος) κατορθώνει καί ΅ᾶς παίρνει αὐτή τήν ἐνέργεια καί τήν κάνει θλίψη, κατάθλιψη, καί ξέρω πῶς τά λένε οἱ λεγό΅ενοι ψυχίατροι. Ἐ΅εῖς δέν τά λέ΅ε ἔτσι, τά λέ΅ε σατανική ἐνέργεια. Λέ΅ε ἀκηδία, λέ΅ε λογισ΅οί, καί λέ΅ε ὁ διάβολος τῆς ἀκηδίας, ὁ διάβολος τῆς πορνείας, ὁ διάβολος, ὁ διάβολος, ὁ διάβολος. Διάφοροι διάβολοι, γιά κάθε σατανική ἐνέργεια πού ΅ᾶς δη΅ιουργοῦν» Γέροντας Πορφύριος (4) Επίσης ο ίδιος αγαπητός μου άγιος γέροντας αναφέρεται σε έναν διάλογο του με μία καθηγήτρια λέγοντας «Δηλαδή αυτό το οποίο την είχε καταλάβει ήτανε μία ψυχική δύναμις και αντί να γίνει κάτι καλό, ο διάβολος τη δύναμη αυτή την ψυχική, την έκανε κατάθλιψη και βασάνιζε τον άνθρωπο»
Δεν μπορούμε να αποδείξουμε ότι η κατάθλιψη οφείλεται σε σατανική ενέργεια ούτε και το αντίθετο. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως δεν είναι απαραίτητη η υπόθεση της «σατανικής παρέμβασης» διότι το φαινόμενο της κατάθλιψης ερμηνεύεται πιο εύκολα και πιο απλά με βάση την βιοχημεία του εγκεφάλου, το βιωματικό παρελθόν, τις αρνητικές εμπειρίες, τις σκέψεις και συμπεριφορές του «ασθενή».
Παλαιότερα στο χώρο της Εκκλησίας όλες οι ασθένειες εθεωρούντο αποτέλεσμα σατανικής ενέργειας ακόμη και οι σωματικές. Συχνά μάλιστα ακούμε αδελφούς μας να ανάγουν οτιδήποτε δυσάρεστο ή αρνητικό σε σατανική ενέργεια. Ενοχοποιούν το δαίμονα για όλα τα σφάλματα, τα ατυχήματα και τις αδυναμίες τους. Νομίζω πως αν κάτι αρνητικό ερμηνεύεται απλά και εύκολα με βάση τα αντικειμενικά δεδομένα δεν χρειάζεται να επιρρίπτουμε την ευθύνη στα πονηρά πνεύματα.
Συνεπώς είναι προτιμότερο να περιορίσουμε το φαινόμενο της σατανικής επίδρασης σε άλλα σπάνια περιστατικά διαταραχών και όχι στις περιπτώσεις της κατάθλιψης.