Ποιητικά κείμενα
Κυματισμοί
Μέσα στα βράχια
πώς να σταθούμε πως
να στοχαστούμε;
Έρημη Χώρα -T.S. Eliot
-/-/92
Αλήθειες μυστικές
τραγουδά
σε ώρα ανύποπτη
ο ποιητής
με τους αυλούς των σπλάχνων του
τους ματωμένους.
20/6/93
Το βράδυ του Σαββάτου
επτά σεντόνια στο μπαλκόνι
και κάτω πεσμένες
κάλτσες μαύρες.
Η νέα μητέρα
ξεχασμένη
απ’ όλους.
Δευτέρα Διακαινισίμου/1993
Το λιμάνι
σημαίνει αργά
τον επιθανάτιο ρόγχο
των νέων Ελλήνων.
Εκδίδεται φτηνά
σε καφενεία παγωμένων ρυθμών
αλιευτικά εστιατόρια περαστικών
χειροτεχνίες παραδοσιακής μορφής
και έντυπα εκπορνευόμενων ψευδαισθήσεων.
Προωθημένη αποσύνθεση
μύχιων αξιών του λαϊκού πολιτισμού.
Τουριστικά πεθαίνει
το λιμάνι
μεσ’ τα μάτια της Κρήτης
στις παρυφές των δακρυσμένων κυμάτων.
Ερημώνουν οι ακροτελεύτιοι πολιτισμοί
Δια το μη έχειν ικμάδα
30/12/87
Παιδιά του μύθου.
Εραστές της ελπίδας.
Υπάρχουμε.
Ανταύγειες μικρών κεριών.
Στο σκοτεινό διάστημα.
Το μικρό νησί (Αύγουστος 2002)
Αγκαλιά με αυτό που υπάρχει και γίνεται.
Χορός ελευθερίας.
Φίλημα ερωτικό,
άγριο θυμάρι,
λιοκαμένες πέτρες,
αυχμηρό μυστήριο στην ερημιά του τοπίου.
Πέρα απ' το όνειρο, την ελπίδα και το φόβο,
οι πέτρες δοξολογούν τη μοναξιά τους.
Ώ χαρά, βίαιη χαρά της εγκατάλειψης.
Στα έσχατα όρια συναντά η ζωή την πηγή της ελευθερίας της.
Αρμονίζεται με την αναπόφευκτη τραγωδία της.
Άγονη η σάρκα του βουνού εικονίζει την αρχέτυπη ωραιότητα.
Σήμερα θέλω να γλύψω την αλμύρα των κοφτερών
βράχων.
Να πάρω το νησί στην αγκαλιά μου
και να με συντρίψει.
Ιδού το σύμπαν !
Η θαλασσινή αύρα γέρνει στις καλαμιές.
Η φύση προδίδει πως δεν υπάρχει το μυστικό της.
Όλα όσα είναι, είναι έτσι όπως είναι.
Φάσμα
Η ομορφιά ανοίγει τα μάτια.
Διοδεύσεις συνειδητοποίησης
απειράριθμων
πτυχών του σύμπαντος. (2003)
Ο πόνος
Απόψε με επισκέφθηκε
ο πόνος των ανθρώπων.
Ήταν το πρόσωπό του
πληγωμένο και τα
μάτια του
κατακόκκινα,
φώναζαν πως
ο Πατέρας των ουρανών,
λησμόνησε για πάντα
τα παιδιά του. (2003)
Το αστείο
Το πιο αστείο πράγμα
που συνάντησα ποτέ
είναι ο εαυτός μου. (2003)
Δεσμεύσεις
Ολόκληρος ο άνθρωπος με όλες τις
δυνατότητες του.
Διονυσιακά Απολλώνιος και Απολλώνια Διονυσιακός.
Βυθισμένος στα αδιέξοδα των δακρύων του και εκστατικά χαρούμενος.
Με τη μέθη, την τρέλλα και τα δάκρυα.
Παράδοξος, απροσδόκητος, απρόβλεπτος.
Ελεύθερος
όχι γιατί μπορεί να επιλέγει το καλύτερο
αλλά γιατί μπορεί να παλαίψει με δυνάμεις ανεξέλεγκτες.
Τελεί υπό το κράτος και τη δύναμη
των αστάθμητων, αλληλοεξαρτώμενων
εσωτερικών και εξωτερικών δεσμέσυσεων που
του επιτρέπουν ν' ανέβει στη διάσταση της ελευθερίας. (2003)
Χαρά και Οδύνη
Πόσο οδυνηρή και αβάσταχτη είναι η οδύνη;
Ποιο νόημα κρύβεται μέσα της;
Πόσο πιο όμορφη και σημαντική είναι η χαρά;
Πόσο α-νόητος είναι ο πόνος των ψυχωσικών;
Α! ναι! ... ο πόνος των ψυχωσικών που διαψεύδει την αγάπη του Θεού;
Η πνευματική χαρά του αγίου πόσο διαφορετικό νόημα έχει από την οδύνη
του ψυχωσικού;
Είναι καλύτερα να πονά κανείς ή να χαίρεται; (2003)
Η βόλτα
Βγήκα μια βόλτα στη νύχτα και πόνεσα.
Κι έμαθα να αγκαλιάζω στο σκοτάδι
τα κύματα με τους περαστικούς.
Τα γέλια και τα κλάματα
των νέων γεμάτα ανάγκη.
Τα αισθήματά μου
πνίγονταν σ' ένα χαρούμενο πόνο στο στήθος
και δεν υπήρχε κανένας τρόπος
να κοινωνήσω την εμπειρία μου.
Τα μέσα της έκφρασης
σαν και μένα
φτωχά, μικρά και αστεία. (2003)
Χαριτοθηρία
Κύριε μη μου δώσεις τη Χάρη σου!
Κράτησέ με στην Εκκλησία Σου
ακόμη και όταν δεν έχω αίσθηση της Παρουσίας Σου.
Ελευθέρωσέ με από κάθε μάταιη προσδοκία.
Μάθε με να ζω χωρίς να περιμένω
τίποτα.
Μάθε με να ζω στη νύχτα της απουσίας Σου. (2003)
Eάλω η πόλις (2007)
Ιεζεκιήλ: 33, 21
«πως εάλω και εθηρεύθη το καύχημα
πάσης της γης πως εγένετο βαβυλών
εις αφανισμόν εν τοις έθνεσιν»
Ιερεμίας 51:41
Το όνειρο της κατανάλωσης εκπόρθησε
τις μύχιες ιδιαιτερότητες των λαών.
Τα νήματα της παράδοσης έσπασαν,
οι πατρίδες χαλάστηκαν.
Το χρυσό μοσχάρι
κυρίεψε την έρημο της παγκοσμιότητας,
σήμαντρο ευωχίας του ατομικισμού.
Ο Μωυσής εξορίστηκε στο Σινά
μαζί με τους ολίγους εκλεκτούς.
Οι έγκλειστοι του χριστιανικού κατεστημένου,
ναρκισσάγαθοι και αιθεροβάμονες
δεν χώραγε να ακούσουν την οιμωγή του Νίτσε.
Κρύβουν με ευλάβεια το βλέμμα
στο περασμένο χώμα
της γαλανόλευκης κλεψύδρας τους.
Ο μυθικός ορίζοντας του ιερού
έδυσε εξαντλημένος
πίσω από το προσκήνιο της ιστορίας.
Η παγωνιά της Θείας απουσίας
εξαναγκάζει τη διαφυγή
στα άδυτα της εσωτερικότητας.
Κατάμονοι, φοβισμένοι,
πρωτεσταντίζοντες,
φίλοι της ανατολής,
σταυρωμένοι στο ύψος της αμφιβολίας,
αμαρτάνοντες, σκεπτόμενοι, προσευχόμενοι,
παρακαλούμε
να μας δωρηθεί απροϋπόθετα
το έλεος του Θεού.
Ίνα μη θανάτω αποθάνωμεν! (Σημ.)