Ποιητικά κείμενα
Αποσπάσματα ποιητικών κειμένων.
Έλληνες και ξένοι ποιητές.
Πίσω από τα μεγάλα μάτια, τα καμπύλα χείλια, τους βοστρύχους
Ανάγλυφα στο μαλαματένιο σκέπασμα της ύπαρξής μας
Ένα σημείο σκοτεινό που ταξιδεύει σαν το ψάρι
Μέσα στην αυγινή γαλήνη του πελάγου και το βλέπεις:
Ένα κενό παντού μαζί μας…
ή μήπως όχι δεν απομένει τίποτε παρά μόνο το βάρος
η νοσταλγία του βάρους μιας ύπαρξης ζωντανής
εκεί που μένουμε τώρα ανυπόστατοι λυγίζοντας
σαν τα κλωνάρια της φρικτής ιτιάς τα σωριασμένα μέσα στη
διάρκεια της απελπισίας
ενώ το ρέμα κίτρινο κατεβάζει αργά τα βούρλα ξεριζωμένα
μες στο βούρκο
εικόνα μορφής που μαρμάρωσε με την απόφαση μιας πίκρας παντοτινής.
Ο ποιητής ένα κενό.
Γιώργος
Σεφέρης. Ο βασιλιάς της Ασίνης. (Αποσπάσματα)
Είσαι άπιαστη
Σαν ένα ρυάκι
Στις τούφες του δυόσμου!…
Τ’ αστέρια ανάβουν όταν με κοιτάς.
Μου ανήκεις
Όπως το μάτι ανήκει σοι πρόσωπο…
Αλλά μου ξεφεύγεις, φεύγεις
Σαν ήχος του μαντολίνου μου
Άπιαστη
Ώ, έρωτά μου, ώ ζωή μου.
Ιβαν Γκολλ. Δέκα χιλιάδες αυγές. (Αποσπάσματα).
Η ζωή μας είναι σουγιάδες
Σε βρώμικά αδιέξοδα
Σάπια δόντια, ξεθωριασμένα συνθήματα…
Πάνω – κάτω. Πάνω – κάτω, η Πατησίων.
…
Μια
ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε
την ίδια διαδρομή
Ξευτίλα - μοναξιά - απελπισία
Κι
ανάποδα
Εντάξει δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε
Μονάχα όταν βρέχει
βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας
Και καπνίζουμε….
Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά…
Κατερίνα Γώγου. Τρία κλικ αριστερά..1, (αποσπάσματα).
Σίσυφος της αλήθειας είναι ο άνθρωπος.
Όραση
ακοή
νόηση
αίσθηση
παραίσθηση
αφή
Κι απ’ τον όρθρο εως τον έσπερο
κι απ’ τον έσπερο ως τον όρθρο
ψηλαφίζει αναζητώντας την
ο άνθρωπος.
Έρχεται
Και φεύγει
Τούτος ο εγκόσμιος Σίσυφος της γλιστερής αλήθειας
Ψηλαφίζοντας.
Και η αλήθεια;
Πικρή
δύστροπη
πολύτροπη
ερμητική.
Μέδουσα στο άξενο πέλαγος.
Σφίγγα του αδυσώπητου μύθου.
Και είναι του ανθρώπου η μοίρα
-την αλήθεια αναζητώντας
απηδάλιος και απληροφόρητος-
να ανιχνεύει
να οδοιπορεί
και να πορεύεται.
Γιάννης Κουτσοχέρας.
Σίσυφος
της αλήθειας
Ολομόναχος, τρομάζω, νιώθοντας όλο μου τον όγκο,
και μπρος μου, αμίλητη την ύπαρξή μου, ολόρθη.
Αυτή που είναι το κενό.
Γεμάτο φόβο.
Θεόδωρος Ντόρος.
Βραδυνή
μοναξιά.
Σήμερα η κίνηση του κόσμου είναι ένας Φλοίσβος.
Παραιτήθηκε η θάλασσα να γυρεύει
Κι οι ευκάλυπτοι
Δε θέλουνε τίποτα…
…Ο ουρανός, διαυγής, κυματίζει το χρώμα του
δίχως περίσκεψη.
Η ψυχή μου ψηλότερα φέρεται επί των υδάτων του σύμπαντος.
Νικηφόρος Βρεττάκος. Ειρήνη. (Απόσπασμα)
Κι οι καρδιές μας ξεριζώνουνται, το μυαλό μας ξεφλουδίζεται σαν τις
φλούδες του κρεμμυδιού, κι ο εαυτός μας χαμένος χαμένος
Σ’ ένα τελικό φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει.
T. S. Eliot. Φονικό στην Εκκλησιά. (Χορικό). μτφρ. Γ. Σεφέρης.
Δεν δίνω καμιά σημασία στη ζωή.
Δεν καρφώνω την παραμικρή πεταλούδα ζωής στη σημασία.
Δεν σημαίνω για τη ζωή.
Μα τα κλαριά του αλατιού τα λευκά κλαριά
Όλες οι φυσαλίδες από σκιά
Και οι θαλάσσιες ανεμώνες
Κατεβαίνουν και αναπνέουν στο εσωτερικό της σκέψης μου
Έρχονται δάκρυα που δεν χύνω
Βήματα που δεν κάνω που είναι δύο φορές βήματα
Και που τα θυμάται ο άλλος στην ώρα της παλίρροιας
Τα σύρματα είναι στο μέρος του κλουβιού
Και τα πουλιά έρχονται από πολύ ψηλά να κελαϊδήσουν μπροστά σ' αυτά τα σύρματα
Ένας υπόγειος διάδρομος σμίγει όλα τ΄αρώματα
Αντρέ
Μπρετόν. Φασματικές στάσεις. (Απόσπασμα)
Φωνή του πελάγου
Ατρόμητη, βαθιά
Σ’ άκουσα βουβός!
Κι έπαιξα σκάκι με τους γλάρους
Πάνω στο σύννεφο που μιμήθηκε το πρόσωπό σου
Κερδίζοντας λίγες στιγμές ελευθερίας.
Ποιος αγκυλώθηκε πίσω απ΄την άγρια μουριά
Κι έβαψε τον ουρανό;
Μη τον μετατοπίζεις
τον άσπρο βασιλιά σου
Στην καρδιά του γεννήθηκ’ ένα αηδόνι.
Γιώργος Λίκος. Ωδή στους τσακισμένους γλάρους. (Απόσπασμα)
Κάτι επικίνδυνα κομμάτια
χάος
είν’ η ψυχή μου
που έκοψε με τα δόντια του
ο Θεός.
Μίλτος Σαχτούρης. Κάτι επικίνδυνα κομμάτια. (Απόσπασμα)
Είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου;…
…Πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά που χαιρετάει στα μάκρη
Τινάζοντας ένα μαντήλι φύλλων από δροσερή φωτιά…
… Πέστε μου, αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων
Στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελή ροδιά;
Οδυσσέας Ελύτης. Η τρελή ροδιά. (Απόσπασματα)
Εσύ η παρούσα στα όνειρα, που μονάχα να σε μαντεύω αφήνεις και δεν μου
φανερώνεσαι.
Εσύ η άπιαστη σ’ όνειρο και πραγματικότητα.
Εσύ που από το να σε θέλω τόσο μου ανήκεις, αλλά το πρόσωπό σου δεν το πλησιάζεις στο δικό μου πάρεξ όταν σφαλνώ τα μάτια, σ’ όνειρο και πραγματικότητα.
Ρόμπερ Ντέσνος. Οι εκτάσεις του ύπνου. (Απόσπασμα)
Και τώρα, κλείστε ερμητικά τις θύρες. Τελειώσαν
όλα. Να φύγουν κι’ οι στερνοί, να μείνω μοναχή μου.
Όλα δικά μου ήταν εδώ μέσα κι’ όλα μου λείψαν
κ’ έμεινε τόσο απίστευτα μοναχική η ψυχή μου.
Να
φύγουν όλοι! Ακάλεστοι κι’ ας ήρθανε με δώρα.
Τίποτα δεν εταίριασε στην εξαίσια γυμνότη
που με τριγύριζε λαμπρή. Μεγαλειώδεις πλάνες
που εμπρός τους με ταπείνωσαν ικέτη και δεσμώτη.
Τώρα
προφητικά σημαίνει η μυστική καμπάνα
του «Δείπνου». Ο Μέγας Φίλος μου μηνά τη θέλησή του
ναρθή. Κι’ αν πάντοτε έλειπεν, όμως μεσ’ στην καρδιά του
άξια της πίστης μου έφεγγε τρισάξια η θύμησή του.
Για
τη μεγάλη αναμονήν ετοιμασία θ’ αρχίσω.
Ζωντάνεψε στις φλέβες μου η ευγενική γενιά μου.
Τα χέρια μου της προσευχής, έτοιμα να συντρίψουν.
Φραγγέλιο η ασυμβίβαστη, περήφανη απονιά μου.
Κ’
έτσι θα νοιώσω, με σεμνά χαμηλωμένα μάτια,
να πέφτη από το βάθρο του κ’ ένας θεός ωραίος
που εύκολα με ψαλμούς λατρειάς βασίλεψε και μένει
ακόμα λαμπροστέφανος κι’ ανύποπτα μοιραίος.
Έρχεται!
Ακούω που χτυπά πιο βιαστικά η καμπάνα.
Είμαι έτοιμη. Μονάχη της το τέλος αντικρύζει
πιο γρήγορο, στον πόθο της η τραγική ψυχή μου,
αμφίβολη αν τη πίστεψεν Αυτός που τη γνωρίζει.
Μαρία Πολυδούρη. «Ηχώ στο Χάος» (Κλείστε ερμητικά τις θύρες...)
Έχω μια χάρη.
Στην άνθησή μου φορώ στεφάνι
το μαρασμό.
Έχω μια χάρη. Τι μούχουν δώσει
και μούχουν πάρει
το γιορτασμό;
Μαρία Πολυδούρη. «Ηχώ στο Χάος». Απόσπασμα
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ το φως Kαι η ώpα η πpώτη
που τα χείλη ακόμη στον πηλό
δοκιμάζουν τα πράγματα του κόσμου
Αίμα πράσινο και βολβοί στη γη χρυσοί
Πανωραία στον ύπνο της άπλωσε και η θάλασσα
γάζες αιθέρος τις αλεύκαντες
κάτω απ' τις χαρουπιές και τους μεγάλους όρθιους φοίνικες
Εκεί μόνος αντίκρισα
τον κόσμο
κλαίγοντας γοερά
Η ψυχή μου ζητούσε Σηματωρό και Κήρυκα …
…Ήταν ο ήλιoς με τον άξονά του μέσα μου
πολυάχτιδος όλος που καλούσε Και
αυτός αλήθεια που ήμουνα Ο πολλούς αιώνες πριν
Ο ακόμη χλωρός μες στη φωτιά Ο άκοπος απ' τον ουpανό
Ένιωσα ήpθε κι έσκυψε
πάνω απ' το λίκνο μου
ίδια η μνήμη γινάμενη παρόν
τη φωνή πήρε των δέντρων, των κυμάτων:
"Εντολή σου, είπε, αυτός ο κόσμος
και γραμμένος μες στα σπλάχνα σου είναι
Διάβασε και προσπάθησε
και πολέμησε" είπε
"Ο καθείς και τα όπλα του" είπε
Και τα χέρια του άπλωσε όπως κάνει
νέος δόκιμος Θεός για να πλάσει μαζί αλγηδόνα κι ευφροσύνη.
Οδ. Ελύτης. Το άξιον εστί (Αποσπάσματα)
Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου .
Και την βρήκα μικρή και την βλαστήμησα….
Κατόρθωσα να σβήσω από το λογικό μου κάθε ελπίδα ανθρώπινη….
Επικαλέστηκα κάθε Οργή και Μάστιγα να πνιγώ στο αίμα, στην άμμο.
Η απόγνωση ήταν ο Θεός μου.
Κυλίστηκα στη λάσπη.
Arthur Rimbaud: Μια εποχή στην κόλαση. (Απόσπασμα)
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει, στίχους,
ήχους παράφωνους ξυπνάει στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
Στην κορυφή τους τ’ άπειρο αντηχάει,
Μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
Χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Καρυωτάκης Κώστας. Ιστορία. (Απόσπασμα)
Ειν’ ένας δρόμος μακρύς και σιωπηλός.
Βαδίζω στο σκοτάδι και παραπατώ και πέφτω
και σηκώνομαι και με πόδια τυφλά πατώ πέτρες βουβές και ξερά φύλλα
και κάποιος πίσω μου κάνει το ίδιο:
αν σταματήσω, σταματάει
Αν τρέξω, τρέχει. Στρέφομαι κανείς.
Τα πάντα σκοτεινά και δίχως έξοδο
και στρίβω και ξαναστρίβω σε γωνιές που πάντα βγάζουνε στο δρόμο
όπου κανένας δεν περιμένει, δε μ’ ακολουθεί
όπου εγώ ακολουθώ κάποιονε που παραπατά και που σηκώνεται και λέει βλέποντας- με: κανείς.
Οκτάβιο Παζ. Ο δρόμος.
Τάσος
Λειβαδίτης
Ο τυφλός με τον λύχνο
Παλαιές
φιλίες (απόσπασμα)
Το μυστήριο σας γνωρίζει και ας μην το θυμόσαστε.
Συνομιλίες
9
Κύριε, σε αναζήτησα παντού: στις δόξες της γης και τ' ουρανού, στο μεγαλείο
των μητροπόλεων, στων εποχών τα σταυροδρόμια -
κι εσύ περνούσες ταπεινά κι αθόρυβα στον πιο ακαθόριστο τη νύχτα ρεμβασμό
μου.
Εκλογή
Περάσαμε μια ήσυχη ζωή, αξιοπρεπή και στερημένη - ενώ σ' αυτό το μέγα
σφάλμα που αποφύγαμε, ίσως εκεί να βρίσκονταν τα ρόδα
που κάθε βράδυ τον ύπνο μας πολιορκούνε.
Σήμα
κινδύνου (απόσπασμα)
Αν ρίχναν ένα καράβι μες το μυαλό μου θα ναυαγούσε.
Αυτοπροσωπογραφία
Κάθε στιγμή αμήχανος κι αδέξιος, σαν μόλις να ερχόμουν κάθε στιγμή-από
μιαν άλλη ζωή.