Η δική Του τέλεια αγάπη
πολιορκεί μεθοδικά και δυναμικά τη ζωή μας για να την κατακτήσει.
Ο δικός Του έρωτας γίνεται
φωτιά σωτηρίας για την ύπαρξή μας.
Η άπειρη δύναμη της αγάπης Του
συντρίβει όλες τις άμυνες, του φόβους και τις αναστολές μας και
μας κυριεύει.
Αυτός είναι ο Κύριός μας, ο αγαπημένος.
Αυτός είναι
η ζωή μας
η καρδιά μας
η αναπνοή μας
το είναι μας.

Αυτόν μόνο έχουμε και αυτός μας έχει ολοκληρωτικά.
Αυτόν μόνο θέλουμε,
σ’ Αυτόν πιστεύουμε,
σ’ αυτόν ελπίζουμε,
σ’ αυτόν ζούμε.

Αυτός μας γεμίζει με τη δική Του χάρη,
τη δική του χαρά.
Την αιώνια χαρά της συμμετοχής στην
άπειρη δόξα Του.
Γινόμαστε
λαμπροί μέτοχοι της εορτής των ουρανών.
Και μέσα από αυτή την εμπειρία
έτοιμοι ν’ αγαπήσουμε τους ανθρώπους.
Πάνω στο θεμέλιο του Χριστού.
Πάνω σ’ αυτήν την βάση,
κάτω απ’ αυτόν τον ορίζοντα,
μέσα σ’ Αυτόν τον Θεό της αγάπης,
μπορούμε να αγαπήσουμε αληθινά
Δίνοντας στους άλλους αγάπη.
Εκείνη την αγάπη
που έχουμε γευθεί ως δώρο από τον Θεό της Αγάπης.
Τον εσταυρωμένο

--------------------------------------

Η αύρα της άνοιξης κοσμεί την πόλη ευωδία πασχαλινή. Λεμονανθοί, ουρανός γλυκύς, ανάσα πληγωμένη, χαρά. Σκιρτούν τα στήθη στο κέντρισμα μελωδίας εαρινής. Πάνω από αυλές στενόχωρες καμαρώνουν τ’ ανθίσματα. Δύναμη ερωτική πληγώνει τις ψυχές. Θυμίαμα λειτουργίας μυστικής. «Ευλογείται, γη, όροι και βουνοί, και πάντα τα φυόμενα εν αυτή, τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας». (1)

-Οι ανθοί γέρνουν αγαπητικά στο κάλεσμα τ’ ανέμου. Ω! τα άνθη τα λευκά. Τα κλαριά άνοιξαν τη ζωή. ΄Αρωμα βαθύ. Ανοιξιάτικη πνοή. Μυστική ιστόριση της θείας παρουσίας.

-Ουρανός λαμποκόπος, σφαίρα γαλάζια διάφανη. Δειλινό άγιο. Ιερότης πυκνή. Αγιασμός συμπαγής των απάντων. Ο δρόμος της αλήθειας. ... Φως! Φως των ψυχών και των σωμάτων. Ευωχία αιωνιότητας. Χαρμονή ατελεύτητη. Αγάπη, ανάσα των όντων.

-Χαρά ενδόμυχη απαστράπτουσα. Χαρά κεχαριτωμένη. Νηφαλιότης. Πηγή δροσερή της ζωής. Ευλογία μυστική. Αλλοίωση καλή των σωμάτων. Ελευθερία εσώτατη. Τρισευλογημένη φωτεινότητα. Άφθονα διαχέεται η χάρις του πανταχού παρόντος.

-Σφύζει η ζωή. Πληρότης. Ο αγρός πύκνωσε το άρωμά του. Τα πάντα καλά λίαν. Άπειρη η θεία ευλογία διαβρέχει τα κτίσματα. Φως, ιλαρόν αγίας δόξης πλημμυρίζει την πλάση. Ακύμαντη ωραιότης απαθούς διαφάνειας. «Ο εξαποστέλλων πηγάς εν φάραγξιν, αναμέσον των ορέων διελεύσονται ύδατα … Ανοίξαντός σου τη χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος».(2) Χαρά υπέρτατη απόλαυση, ηδονή απερίγραπτη. Συγκλονισμός βαθύς, επουρανίων δακρύων. Εορτή εορτών και πανήγυρις πανηγύρεων. Ο ουρανός ενώνεται τη γη. Απόκρυφο χαμόγελο των όντων. Ευωδία ογδόης ημέρας. Κατάπαυση του χρόνου. Στα μύχια της Δημιουργίας, πάλλεται το μυστικό τραγούδι της δοξολογίας. Δόξα θεοποιός, δόξα υπαρκτή, δόξα μεθεκτή, δόξα δωρούμενη, φως, χαρά, ευλογία, ζωή, αλήθεια, ανάσταση.

Ο καιρός της Σαρακοστής καλλιεργεί τις καρδιές. Η ύπαρξη λειτουργείται στην άρρητη χαρά του αγίου πένθους. Η αλήθεια, οικοδομείται, μέσα μας, σταυρικά. Η νηστεία, οι μετάνοιες, η κόπωση, η εξασθένιση, αλαφρώνουν τις ψυχές και τα σώματα. Ολόκληρος ο άνθρωπος, ζωντανός ναός του Θεού.
Κύριε της αγάπης, παντοδύναμε, ακρότατε έρωτα, πατέρα, αξιάγαστε, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν. Πλημμύρισε τις καρδιές μας με τη ζωοποιό ενέργεια της θείας σου Χάριτος. Να αποκατασταθεί στο πρόσωπό μας η λαμπρότητα της δημιουργίας. Η λαμπρότητα του σύμπαντος κόσμου.


Ο γλυκός φωτισμός της καρδιακής διαφάνειας. Βαθιά ευωδία του ανέμου. Ανάσταση των αισθήσεων. Ο ανάλαφρος χορός του σώματος. Αμετεώριση χαρμονή για την άπειρη αγάπη του εσταυρωμένου Θεού. Ανάγκη σιωπής, Ψυχοσωματικός Σαββατισμός. Εγκατάλειψη ευλογημένη. Καρδιακή συμμετοχή στον πόνο του κόσμου. Πόθος εξευτελισμού, πτωχείας, διακονίας, νηστείας και εγκράτειας. Λαχτάρα Θείας Μεταλήψεως. Εμπνοή του Αγίου Πνεύματος. Διδασκαλία του Παρακλήτου. Μίμηση Χριστού. Εφαλτήρας πνευματικής ανατάσεως. Συνείδηση αμαρτωλότητας και πλήρους αδυναμίας. Εσωτερικό πέρασμα από την Δημιουργία στον Δημιουργό. Στερεωμένος έρωτας Χριστού. Επιφανεία Πνεύματος Αγίου.

Μακριά από τη Θεία Χάρη, τα πάντα αιμορραγούν την σκοτεινιά των χωμάτων.

Το σύμπαν φυλακίζει την ανθρώπινη ελευθερία.

Η βίωση της Χάριτος αποκαλύπτει την αλήθεια της δημιουργίας.

Φανερώνει το μυστικό βάθος των κτισμάτων.

Καθάρια η απεραντοσύνη του γαλανού πελάγου.

Βράχοι, μαχαίρια ηφαιστείου,

καρφώνουν την αταπείνωτη σκληρότητά τους

στην άκρια της θάλασσας.

Γρανίτες δύναμης πλάι στο κρυφό εκκλησάκι,

παρατημένο στον άνεμο.

Βοή βαθιάς δοξολογίας

οι τελευταίοι χρωματισμοί του ορίζοντα.

Στερεώνουν την ωραιότητα,

τ’ άστρο του δειλινού με το μικρό φεγγάρι.

Αμόλυντη έκταση των νερών.

Διαφάνεια λαμπρή των θαλασσινών όγκων.

Μαρτυρία της ζωοποιού πνοής του Δημιουργού.

Κομμένα βουνά των ακτών.

Φανερώσεις απόκρημνες του μέλιτος της κτίσεως.

Χαραγμοί της πέτρας.

Έρημες πλαγιές της ολόξερης άμμου.

Απομεινάρια του θυμού της ραγισμένης γης.

Όραση ποτισμένη τους βρυχηθμούς του μυστηρίου.

Δακρυσμένη βροντή της θειότητος.

Ο πόνος της καρδιάς

συμμετέχει στο βάθος των ουρανών.

Η φύσις φιλεί την φανέρωση.

Γη ανάλαφρη ευλογημένη.

Ιλαρόν φως δόξης αγίας.

Στο τέλος των βράχων αναπαύεται το λευκό ξωκλήσι.

Κορυφή αγνότητος

Ιερό κέντρο συναγωγής των διεσκορπισμένων.

Φάρος υπέρφωτος νοήματος εσχάτου.

Σπίτι δικό μας.

Ήσυχη χαρμονή της καρδιάς.

Τοπίο βαπτισμένο στους βυθούς της Χάριτος.

Εικόνα ψαλμός, βροντή αιωνιότητος.

Άσμα φανέρωσης της όντως πραγματικότητας.

Σχεδίασμα ζωντανό της απειρόμορφης Παρουσίας.

Πέπλο αραχνοΰφαντο του αρρήτου.

Η γλυκύτης του ανέμου παρηγορεί την παγωνιά των σωμάτων.

Οι αρμοί της δημιουργίας

αγκαλιάζουν τερπνά

τον ξενιτεμό των ανθρώπων.

Φως Χριστού φαίνει πάσι!

του Νικήτα Καυκιού