 |
 Ψυχολογία και
Θρησκεία |
|
Νικήτας
Καυκιός |
 |
|
| |
|
|
 |
|
Προσεγγίζοντας την ψυχολογία
Του Νικήτα Καυκιού Tο ποσοστό αποχής από τις εκλογές άγγιξε το 48%. Οι πολίτες είναι απογοητευμένοι από τους πολιτικούς και εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους απέχοντας από την εκλογική διαδικασία. Αρκετοί πολίτες θεωρούν ότι οι πολιτικοί είναι αναξιόπιστοι, ψεύτες και απατεώνες. Νοοτροπία που ενισχύεται από λαϊκίζουσες δημοσιογραφικές και σατυρικές απόψεις που προβάλλονται από τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα από την τηλεόραση Μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ο στερεότυπος πλέον τρόπος με τον οποίο τα ΜΜΕ αναφέρονται στον μέσο νεοέλληνα πολίτη σε αντίθεση με τον μέσο πολιτικό. Ο πολίτης είναι δίκαιος, έξυπνος και εργατικός ενώ ο πολιτικός είναι απατεώνας, κουτοπόνηρος και χαραμοφάης. Υποψιάζομαι ότι ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο κανείς δεν θίγει τις αδυναμίες και τις ατέλειες του μέσου νεοέλληνα είναι διότι όλοι τον θέλουν με το μέρος τους. Οι πολιτικοί χρειάζονται τις ψήφους και οι δημοσιογράφοι τα υψηλά ποσοστά ανάγνωσης και τηλεθέασης. Η δημοκρατικό πολίτευμα των ημερών μας γλείφει τον πολίτη.
Προσωπικά πιστεύω ότι οι περισσότεροι πολιτικοί δεν είναι κερδοσκόποι αλλά άνθρωποι με καλή θέληση οι οποίοι προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να βοηθήσουν τον τόπο τους. Στην χειρότερη περίπτωση το πρόβλημα αφορά στα κίνητρα που τους ωθούν στην πολιτική. Ίσως θέλουν να προβάλλουν τον εαυτό τους, να διακριθούν και να ασκήσουν εξουσία. Ίσως επιδιώκουν να αναπληρώσουν κάποια υποσυνείδητα κόμπλεξ μειονεκτικότητας.
Σε μια κοινωνία ώριμων και καλλιεργημένων πολιτών οι πολιτικοί θα χρησιμοποιούσαν άλλη γλώσσα και άλλα μέσα για να πείσουν το λαό και να κερδίσουν ψήφους. Αν οι πολιτικοί γνώριζαν ότι οι πολίτες δεν ανέχονται την προπαγάνδα, τα διαφημιστικά σποτάκια και τον ακραίο και απόλυτο, επιθετικό λόγο θα άλλαζαν επικοινωνιακή τακτική. Ο μέσος πολιτικός είναι σαφώς πιο ώριμος και πιο καλλιεργημένος από τον μέσο ψηφοφόρο. Γι αυτό και μπορεί να προσαρμόσει το λόγο του και τη συμπεριφορά του στις απαιτήσεις και τις ανάγκες του ψηφοφόρου. Ο πολιτικός έχει αυτοέλεγχο και μπορεί να προσαρμόζει την εικόνα του στις ανάγκες του ψηφοφόρου.Οι περισσότεροι πολιτικοί ενδιαφέρονται περισσότερο για την εικόνα τους παρά για την αλήθεια των προτάσεών τους. Γι αυτό και αξιοποιούν όλα τα γεγονότα αλλά και τα επιχειρήματα των άλλων για να στηρίξουν και να προβάλλουν τον εαυτό του υποθάλποντας παράλληλα όσο μπορούν τους αντιπάλους του. Κατά βάθος γνωρίζουν ότι αυτό που λένε δεν αντιπροσωπεύει την αλήθεια. Γνωρίζουν ότι ο ίδιοι δεν είναι σωτήρες, ότι τα μέλη του κόμματός τους δεν είναι εντιμότερα ή ικανότερα από τα μέλη του άλλου κόμματος. Γνωρίζουν ότι έχουν κάνει λάθη που προσπαθουν να αποκρύψουνκαι ότι οι πολιτικοί των άλλων παρατάξεων έχουν σημειώσει επιτυχίες τις οποίες επιδιώκουν να αμαυρώσουν. Γνωρίζουν ότι τα κοινωνικά, οικονομικά και εθνικά ζητήματα είναι πολυσύνθετα και πολυπαραγοντικά και δεν μπορούν να επιλυθούν με βάση τις έξυπνες επιλογές τους. Αισθάνονται όμως ότι ο λαός δεν τους παρέχει το δικαίωμα να μιλήσουν με ευθύτητα και ειλικρίνεια. Αν παραδεχθούν την αδυναμία τους να επιλύσουν τα προβλήματα, ο λαός θα τους απορρίψει. Αν ομολογήσουν ότι μπορούν μόνο να προσπαθήσουν αλλά δεν μπορούν να εγγυηθούν την ποθούμενη αλλαγή, ο λαός θα απογοητευθεί. Αν αποδεχθούν δημόσια τις εγωκεντρικές φιλοδοξίες, τις αδυναμίες και την μικρότητά τους απέναντι στο μέγεθος των προβλημάτων που καλούνται να επιλύσουν, ο λαός δεν θα τους εκλέξει.
Ο πολίτης δυσκολεύεται να παραιτηθεί από τις ανεδαφικές του προσδοκίες. Θέλει να ελπίζει στον ερχομό του Σωτήρα. Πιστεύει ότι η πηγή και η λύση των προβλημάτων βρίσκονται κάπου έξω και πέρα από αυτόν. Θεωρεί ότι κάποιος άλλος είναι υπεύθυνος για τα προβλήματά του και ότι κάποιος άλλος θα του προσφέρει τις λύσεις. Και είναι τόσο αναγκαία αυτή η φαντασίωση ώστε αρνείται να μάθει από την ιστορία και την εμπειρία του. Θυμάμαι προσωπικά τις υποσχέσεις του θείου Καραμανλή, του πατέρα Παπανδρέου και τώρα παρακολουθώ τις υποσχέσεις του ανηψιού και του γυιού. Ματαιότης ματαιοτήτων φευκταία ματαιότης. Σίγουρα δεν είναι όλοι οι πολιτικοί το ίδιο. Άλλοι είναι περισσότερο ειλικρινείς και ικανοί και άλλοι λιγότερο. Αλλά ποιος κατεβαίνει τώρα πια στις πλατείες να φωνάξει συνθήματα; Ποιος μπορεί να ανήκει με πάθος σε ένα κόμα; Ποιος εμπιστεύεται τα προβλήματα της κοινωνίας, της πολιτείας και του έθνους σε ένα πολιτικό κόμα; Λένε μερικοί ότι οι πολιτικοί είναι καραγκιόζηδες. Θα έλεγα ότι θα συνεχίσουν να δίνουν παιδικές, θεατρικές παραστάσεις όσο εμείς χρηματοδοτούμε, παρακολουθούμε και ενισχύουμε το καραγκιοζιλίκι. Όταν όμως θα είμαστε ώριμοι να παρακολουθήσουμε τραγωδία θα δούμε τους πολιτικούς να μας δείχνουν την αλήθεια. Όσο απαιτούμε στον μπερντέ τον καραγκιόζη πάντα θα υπάρχουν φιλόδοξοι καραγκιοζοπαίχτες. Όταν ο λαός ωριμάσει πολιτικά, τότε θα ωριμάσουν και οι πολιτικοί.
|
||||||||||||||||||||||||||||||
 |
