Αποσπάσματα, από το μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου και τον χαιρετισμό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θηβών και Λεβαδείας κ. Ιερωνύμου στην Ημερίδα με θέμα " Θεολογία και Ψυχιατρική σε διάλογο"που έγινε στην αίθουσα του πνευματικού κέντρου της ενορίας Αγίου Γεωργίου Λειβαδιάς στις 8 Οκτωβρίου 1994.
Απόσπασμα από το μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη.
Όντως, η μεν Θεολογία, αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω προσφιλή, ως αφορώσα εις το μυστήριον της εν Χριστώ ζωής και σωτηρίας, αποτελεί διάπάντας ανθρώπους υπόθεσιν αγίαν και ιεράν· η δε Ψυχιατρική, ως πολύτιμος ανθρωπίνη προσπάθεια προς βαθυτέραν γνώσιν της όλης ψυχοσωματικής υποστάσεως του ανθρώπου και θεραπείαν των ψυχικών αυτού τραυμάτων, τυγχάνει η συμπαρισταμένη όντως εις τον κεκοπιακότα σύγχρονον άνθρωπον. Της αρχής ταύτης δεδομένης ούσης, κρίνομεν ότι ο διάλογος και η ανταλλαγή σκέψεων μεταξύ φορέων των δύο επιστημών θα αποβή αναμφιβόλως γόνιμος και αποτελεσματική δι' αμφοτέρας τας πλευράς.
Τυγχάνει, αληθώς, λίαν ενδιαφέρον και χρήσιμον, όπως οι Ποιμένες και Θεολόγοι της Εκκλησίας ενημερώνονται όσον αφορά εις τα επιτεύγματα και την εργώδη προσπάθειαν της Ψυχιατρικής, ούτως ώστε να έρχωνται αρωγοί εις την επίτευξιν της ψυχικής υγείας και της ισορροπίας του συγχρόνου και πολλά υποφέροντος ανθρώπου εκ του άγχους, εκ της κοπώσεως, εκ της μη κατ' αξίαν αξιολογήσεως των αξιών της ζωής. Εξ' ετέρου, αναμφιβόλως τυγχάνει αποκαλυπτικόν και κεφαλαιώδες διά τους επιστήμονας - ερευνητάς Ψυχιάτρους να γνωρίζουν την όντως θαυμαστήν ανθρωπογνωσίαν της Εκκλησίας και μάλιστα των Πατέρων αυτής, και δη των Νηπτικών λεγομένων, οι οποίοι διά της λεπτότητος της συμπεριφοράς αυτών, του πλούτου της αγάπης και της μεγάλης ανοχής αυτών, δημιουργούν πάντοτε κλίμα εύκρατον, εντός του οποίου ο άνθρωπος δύναται να ανοίξη την καρδίαν αυτού, να επανακαλύψη τον προσωπικόν αυτού ρυθμόν και να θεραπευθή επαναποκτών το αρχαίο κάλλος και την υγείαν.
Απόσπασμα από τον χαιρετισμό του Σεβασμ. Θηβών και Λεβαδείας κ. Ιερωνύμου
Το φαινόμενο της απομονώσεως και της ελλείψεως διαλόγου είχε πλέον καταστή οδυνηρά έκδηλο στην περίπτωση της Θεολογίας και της Ψυχιατρικής. Επί δεκαετίες οι εκπρόσωποι των δύο χώρων παρέμεναν κλεισμένοι στα δικά τους δεδομένα ωσάν να μη διακονούσαν τον ίδιο άνθρωπο. Οι ψυχίατροι, ψυχολόγοι κ.λπ. δεν καταλάβαιναν την γλώσσα μας και συχνά μας κατηγορούσαν ότι δεν αφήνουμε τόπο γι' αυτούς, εμείς οι κληρικοί και θεολόγοι υποτιμούσαμε το θεωρητικό τους υπόβαθρο και τους ζητούσαμε βοήθεια μόνο εάν κρίναμε ότι χρειάζονται φάρμακα (και τότε όχι πάντα). Η επιστήμη κατηγορείτο για ορθολογισμό και αθεϊα, η Εκκλησία για αναχρονιστικότητα και σκοταδισμό.
Όμως τριγύρω μας ο κόσμος συνέχιζε να πονά. Και όσο περνούν τα χρόνια και η κοινωνία ψυχραίνεται, η ψυχή των ανθρώπων αγριεύει περισσότερο. Υπό την πίεση των πραγμάτων, τελικά η Θεολογία και η Ψυχιατρική άρχισαν να ανακαλύπτουν ότι μπορούν να συζητήσουν. Ότι σε σημαντικό ποσοστό έχουν κοινούς στόχους. Ακόμη και ότι ο διάλογός τους δεν θα είχε μόνο ευεργετικές συνέπειες στην πράξη, αλλά ότι θα ήταν δυνατό να γονιμοποιήσει και τον θεωρητικό τους εξοπλισμό.
Η ανάκτηση των αποσπασμάτων έγινε από τα δημοσιευμένα πρακτικά της Ημερίδας, από τις εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας το 1999.