Κυριακή Γιαννουδάκη     Π ρ ο σ - ε υ χ η τ ι κ ά ....... Κ ε ί μ ε ν α

Μήπως είσαι Εσύ;

Κοιτάζω τα φύλλα της γαρδένιας,
έτοιμα τα μπουμπούκια ν' ανοίξουν
Μήπως εκεί κρύβεσαι Εσύ;

Περπάτησα πάνω στα βράχια
ένα κύμα ήρθε απαλά
και μου χάιδεψε τα πόδια
Μήπως ήσουν Εσύ;

Τα μάτια μου και όλη μου η ύπαρξη
χάθηκε μέσα στην απλάδα των δέντρων
μέσα στο πράσινο, και άκουσα
το κελάηδισμα ενός πουλιού.
Μήπως ήσουν Εσύ;

Άπλώσα τα χέρια να αγκαλιάσω τον Ήλιο,
να γίνω φως,
να ζεσταθεί η ψυχούλα μου,
και ακούω μια φωνή
μια γλυκιά φωνή, υπέρκοσμη φωνή
να μου λέει
"Εδώ είμαι κατοικώ στην καρδιά σου".

Ένα σπιτάκι

Ένα σπιτάκι ονειρεύτηκα να κτίσω
να κλείσω εκεί μέσα τα όνειρά μου.

Στα θεμέλιά του να βάλω το παρελθόν μου
και να το θάψω.

Στο ισόγειό του να είμαι εγώ, εσύ
και τα παιδιά μας.

Στην αυλή του να χει μια κληματαριά,
μια νεραντζιά και μια λεμονιά και
χαρούμενες φωνές φίλων να τραγουδούν.

Απέναντί του να χει μια εκκλησούλα,
και το απόγευμα να ακούγεται
η καμπάνα του εσπερινού
και όταν δύει ο ήλιος και χάνεται
πίσω απ' τα λευκά όρη
η αγάπη ν' απλώνεται στις καρδιές μας.

Ένα σπιτάκι ονειρεύτηκα να χωράει εμένα
εσένα, τα παιδιά μας και το Θεό με
πόρτες ανοιχτές χωρίς κάγκελα και φράχτες.