Ψυχολογία και Θρησκεία
|
|||||
|
Ορθόδοξες Προσεγγίσεις
Διάφορα Θέματα |
|
Τι έχεις ό ουκ έλαβες; Tο αναπηρικό καροτσάκι στο γρασίδι, κοντά στις κούνιες με τον ψεύτικο ινδιάνο. Λίγα μέτρα πιο πέρα, χαρούμενο το μικρό αγόρι στην τσουλήθρα, με την αγάπη των γονιών του και τις παιδικές φωνούλες. Όμορφη εικόνα! Το ανάπηρο παιδί, μαζί μας στον κήπο, κοντά μας. Όχι μόνο γιατί το έχει ανάγκη αλλά και για να μας διδάξει, το μάθημα που απορρίπτουμε. Την ύπαρξη του πόνου και την δυνατότητα υπέρβασής του. Οι σύγχρονοι τρόποι εμπορευματοποίησης της χαράς, όπως η διαφήμιση, οι πλούσιες βιτρίνες, τα ακριβά αυτοκίνητα, τα κομψά ρούχα και τα ναρκωτικά σήριαλ, μας εθίζουν σε μια επίπλαστη, φαντασματική ωραιοφάνεια. Χαϊδεμένοι από το ψεύτικο χαμόγελο του καταναλωτικού πληθωρισμού, προσπαθούμε απεγνωσμένα να απωθήσουμε κάθε αρνητικό στοιχείο απ’ τη ζωή μας. Στέλνουμε τους χρόνιους ασθενείς στα άσυλα, τους ηλικιωμένους στα γηροκομεία, τους τρελούς στα ψυχιατρεία, τους παράνομους στις φυλακές, τους νεκρούς στα γραφεία τελετών. Αρνούμαστε την ύπαρξη του κακού και γινόμαστε εύκολη λεία του, διότι είμαστε απροετοίμαστοι να το αντιμετωπίσουμε. Σφραγίζουμε επιμελώς τις διόδους απειλής του ατομικού μας εφησυχασμού. Χαιρόμαστε τους γονείς που αποδέχονται αγαπητικά ένα παιδί με χρόνια πάθηση, το στηρίζουν και επισκέπτονται μαζί του δημόσιους χώρους. Διότι ενώ πρόκειται για το απλό και αυτονόητο, τόλμη χρειάζεται για να αντιμετωπίσει κανείς τα περίεργα και θλιβερά βλέμματα των «υγιών», οι οποίοι δεν αντέχουν οτιδήποτε αμφισβητεί την ψευδαίσθηση της ασφαλισμένης ισορροπίας τους. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να συμβιώνει ειρηνικά με την ασθένεια, ιδίως όταν δεν πρόκειται για έκτακτη αλλά για χρόνια πάθηση. Είναι όμως αρκετά ενοχλητικό να εισπράττει σε κάθε περίσταση, φανερά ή υπονοούμενα συλλυπητήρια. Κάποτε ταξίδευα με το τρένο μαζί με ένα γνωστό μου ο οποίος είναι τυφλός. Ενώ συζητούσαμε για αρκετή ώρα με μια παρέα νέων που βρίσκονταν στο ίδιο βαγόνι, κάποιος από αυτούς τον ρώτησε: «Έχει τίποτε το αριστερό σου μάτι;» Αυτός απάντησε πως δεν βλέπει καθόλου. Τότε ο συνεπιβάτης μας, έγειρε απογοητευμένος προς τα πίσω και άρχισε να λέει περίπου τα εξής: «Πω! πω! Σοβαρά, τις λες βρε παιδάκι μου πω! πω! Σπάστηκα πολύ τώρα, έπαθα πλάκα». Αρχίσαμε λοιπόν να τον παρηγορούμε για να τον συνεφέρουμε, αλλά η συζήτηση δεν μπόρεσε να συνεχισθεί με τον προηγούμενο ρυθμό της. Πιστεύω πως μια τέτοια εμπειρία είναι χειρότερη από τα να μην βλέπεις. Διότι ενώ το σκοτάδι μπορεί να βιωθεί σαν φυσική κατάσταση, η περιθωριοποίηση και η απόρριψη ποτέ. Οφείλουμε να επιτρέψουμε λοιπόν σ’ αυτούς τους ανθρώπους να ζήσουν και να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες τους, τα χαρίσματά τους, τις γνώσεις τους, επειδή είναι πράγματι ισότιμα (ίσης τιμής) μέλη του κοινωνικού σώματος, και έχουν πολλά να προσφέρουν. Εξ’ άλλου όλοι είμαστε ανάπηροι και προχωράμε κουτσά – στραβά το δρόμο της προσωπικής μας ιστορίας. Μικρά, μικρά βηματάκια εμπρός και πίσω, απαιτώντας από τους άλλους κατανόηση για τον αργό ρυθμό και τα λάθη μας. Δεν πετύχαμε από μόνοι μας τίποτε σπουδαίο. Είμαστε τόσο πολύ ασθενείς, όσο περισσότερο βέβαιη θεωρούμε την υγεία μας. Όσο ψηλότερα θεωρούμε τον εαυτό μας, τόσο χαμηλότερα βρισκόμαστε. Άλλωστε, μπροστά στην αιωνιότητα, δεν υπάρχει μεγάλο και μικρό, σωματική υγεία και ασθένεια. Ακόμη και ένας άνθρωπος φυτό, δεν είναι ποτέ φυτό, αφού και τα λουλούδια έχουν μια ζωή μυστική, που ξεφεύγει από την ανθρώπινη αντίληψη όπως το θαλασσινό νερό απ’ την απόχη. Τίποτε το ανθρώπινο, δεν μπορεί να είναι πολύ μεγάλο ή πολύ μικρό. Αληθινά μεγάλη είναι μόνο η αγάπη, αλλά αυτή δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα. Είναι θείο δώρο!
του Νικήτα Καυκιού |
|
|