Η  ΙΕΡΑ  ΣΥΝΟΔΟΣ

ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΩΑΝΝΟΥ ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ  14 (115 21)

 

            ΠΡΩΤ. 1775

ΑΡΙΘΜ.                                                                         ΑΘΗΝΗΣΙ ΤΗ 26η Μαρτίου 1999

            ΔΙΕΚΠ. 738

 

 

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ    2 6 7 7

 

Ανακοινοποίησις εις το ορθόν

 

 

Προς

Το πλήρωμα της Εκκλησίας ημών

τον Ιερόν Κλήρον  και τον ευσεβή Λαόν του Θεού.

 

 

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

          Η γνώση της αλήθειας κατά τον λόγο του Κυρίου είναι η προϋπόθεση της ελευθερίας και η ελευθερία το πνευματικό μέγεθος, όπου αποκαλύπτεται η αγάπη ως πλήρωμα αλλά και υπερπερίσσεια ζωής.

          Μέσα σ’ αυτή την προοπτική η Εκκλησία μας επιθυμεί να απευθύνει σ’ όλους σας «λόγον αληθείας» πάνω στο συνεχώς ογκούμενο κατά τις ημέρες μας πρόβλημα των – όπως χαρακτηρίζονται – ψυχικά πασχόντων συνανθρώπων και αδελφών μας, ώστε να διαλύσει πλάνες, να άρει παρερμηνείες, να καταργήσει φόβους, να αποβάλει δεισιδαιμονίες, να διαγράψει μυθεύματα που αναπτύσσονται γύρω από το θέμα αυτό και να σας καλέσει να πορευθείτε την θεοπρεπή οδό της αγάπης «εν αληθεία».

         

Οι ψυχικές παθήσεις, άλλες ελαφρές και παροδικές, άλλες σοβαρότερες και χρονίζουσες, αποτελούν μία ιδιαίτερη ομάδα διαταραχών της ψυχοσωματικής ισορροπίας του οργανισμού. Ως αιτία τους έχουν άλλοτε βιομηχανικές διεργασίες του κεντρικού νευρικού συστήματος, άλλοτε τραυματικά γεγονότα της ζωής, άλλοτε εμπειρίες νοσηρών σχέσεων στα πλαίσια της οικογένειας και της κοινωνίας. Συχνά η αιτιολογία είναι μικτή. Οι ανά τον κόσμο επιστήμονες ερευνούν μεθοδικά και έχουν πραγματοποιήσει μεγάλες προόδους στην θεραπεία του, είτε δια της φαρμακευτικής οδού είτε δια της ψυχοθεραπευτικής. Δια την πρόοδον αυτών πολλοί αδελφοί μας, ακόμη και αν πάσχουν από σοβαρή ψυχική πάθηση, έχουν την δυνατότητα να ενταχθούν στο κοινωνικό σώμα και να ξαναγίνουν δημιουργικοί. Οι ψυχικές νόσοι δόξα τω Θεώ, δεν αποτελούν πλέον το φόβητρο όπως στο παρελθόν.

          Δεν είναι όμως δυνατόν να παραβλέψουμε εδώ και το κατ’ εξοχήν ερώτημα που δεινώς ταλανίζει τις συνειδήσεις των ανθρώπων αναφορικά προς την λεγόμενη ψυχική νόσο.

          Η Εκκλησία μας γνωρίζει και διδάσκει ότι αληθινή κατάληψη του ανθρώπου από πονηρό πνεύμα είναι δυνατόν να επισυμβεί μόνον όταν βουλητικά ο άνθρωπος συσχηματίζεται με το αντίθετο φρόνημα του κόσμου αυτού και βλασφημεί και απορρίπτει τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος.

          Γι’ αυτό η αληθινή δαιμονοκατοχή έγκειται στην αποστασία του ανθρώπου από τον Θεό, την διακοπή της μετ’ Αυτού κοινωνίας και δεν έχει απολύτως καμία  σχέση με τη λεγομένη ψυχική νόσο μέσα από την οποία δοκιμάζονται, κατά την ανεξιχνίαστη βουλή και πρόνοια του Θεού, και ευσεβή τέκνα της Εκκλησίας, αίροντα με υπομονή τον σταυρό της προσωπικής του τελειώσεως. Η εσφαλμένη θεώρηση του ψυχιατρικού προβλήματος ως δαιμονικού καταλήγει σε χρονιότητα και επιβάρυνση της νόσου, ενώ προσθέτει πόνο εις τους πάσχοντες και τις οικογένειές τους. Πολύ συχνά υιοθετείται αυτή η άποψη διότι επιτρέπει την άρνηση της προσωπικής μας ευθύνης και αλλαγής που απαιτείται για να αντιμετωπισθή η νόσος.

         

Με βάση όλα αυτά η Εκκλησία επιθυμεί:

 

α) Να εκφράσει την αγάπη και την πρόνοιά της στους αδελφούς εκείνους των οποίων την σωτηρία απεργάζεται ο Θεός μέσα από το πειραστήριο της λεγόμενης ψυχικής ασθένειας και να τους υπενθυμίσει ότι δεν θα τους αφήσει η αγάπη Του να πειρασθούν «υπέρ ο δύνανται» κατά τον αψευδή λόγο της Γραφής.

 

β) Να επιβραβεύσει τις οικογένειες εκείνες οι οποίες συναίρουν αγογγύστως, όπως ο Κυρηναίος, τον Σταυρό αυτό των προσφιλών τους προσώπων, διότι αφ’ ενός μεν στηρίζουν κατά την εντολή του Θεού την φυσική αδυναμία των ανθρώπων τους, αφ’ ετέρου δε διότι αποκρούουν κάθε δεισιδαιμονική αντίληψη που περιρρέει συνήθως τα προβλήματα αυτά. Να προτρέψει δε τους οικείους των ασθενών να αξιοποιήσουν το πρόβλημα της ψυχικής νόσου προς την κατεύθυνσιν της αυτογνωσίας και της διορθώσεως των ιδίων, αφού όχι σπάνια εσφαλμένες συμπεριφορές τους συντελούν στην δημιουργία ή αναζωπύρωση ψυχικών διαταραχών σε μέλη της οικογένειάς τους. Αποτελεί σοφία να μετατρέψει κανείς τον πόνο σε ευλογία και μετάνοια.

 

γ) Να παραινέσει πατρικά, τους μεν πνευματικούς της Εκκλησίας να παραπέμπουν εγκαίρως στους ειδικούς τους αδελφούς μας που χρειάζονται ψυχιατρική βοήθεια και να συνεργάζονται μαζί τους, τους δε επιστήμονες (ψυχιάτρους, ψυχολόγους, ψυχοθεραπευτές, κοινωνικούς λειτουργούς) να λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν την θρησκευτικότητα των ανθρώπων και αφού διορθώσουν νοσηρά στοιχεία της, να συνεργάζονται με τους κληρικούς για το όφελος του ασθενούς. Επιθυμεί δε να τονίσει ότι εκτιμά το λειτούργημά τους, αναγνωρίζει τον επιστημονικό τους μόχθο, και προσεύχεται για τον φωτισμό του Θεού στην διάγνωση και θεραπεία.

 

δ) Να υπενθυμίσει για μια ακόμη φορά τον εξαιρετικά σημαντικό ρόλο που διαδραματίζουν στην πρόληψη των ψυχικών διαταραχών, αφ’ ενός μεν το ομαλό οικογενειακό περιβάλλον όπου τα πρόσωπα συνεργάζονται για την αγάπη και την ειρήνη, αφ’ ετέρου δε η προσέλευση στο μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως με ταπείνωση και διάθεση μαθητείας και διορθώσεως των κακώς κειμένων.

 

ε) Να νουθετήσει τα πιστά τέκνα της, πως έχουν χρέος να περιβάλλουν τους αδελφούς αυτούς με πολλή αγάπη και να τους αντιμετωπίζουν, όπως κάθε άλλο συνάνθρωπο που φέρει κάποια φυσική αδυναμία, χωρίς διάκριση ή προκατάληψη. Άλλωστε, μετά την πτώση, όλοι ανεξαιρέτως πάσχομε σε διάφορες πτυχές του χαρακτήρα μας, γεγονός που συχνά δημιουργεί πόνο και ταλαιπωρία στους ανθρώπους που ευρίσκονται κοντά μας.

         

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επιδεικνύει εγωιστική συμπεριφορά έναντι των ψυχικά πασχόντων και των οικογενειών τους, αρνούμενος κοινωνικές σχέσεις με αυτούς, συμπεριφερόμενος με αλαζονική προκατάληψη, χρησιμοποιώντας ειρωνικές και εξουθενωτικές της προσωπικότητος διατυπώσεις, και αποφεύγοντας την εξ αγάπης στήριξη των δοκιμαζομένων οικείων μαζί με τον ασθενή τους. Χρειάζεται να τους αντιμετωπίζουμε ως μέλη του ιδίου Σώματος του Χριστού, ως σάρκα εκ της σαρκός μας, και με την αγαπητική μας στάση και τον σεβασμό της προσωπικότητός τους εν ελευθερία να προάγουμε την ωριμότητά τους, την ομαλή ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο και την ικανοποίηση της εύλογης επιθυμίας τους να είναι και αυτοί χαρούμενοι και δημιουργικοί. Ας μη λησμονούμε ότι αρκετές φορές η ψυχική διαταραχή μπορεί να συνυπάρχει με ιδιαίτερες ικανότητες και μάλιστα να τις απελευθερώνει, οδηγώντας τον άνθρωπο όχι μόνο σε δημιουργικά επιτεύγματα αλλά και σε βαθύτερη υπαρξιακή ευαισθησία και λεπτότερη σύλληψη της αλήθειας της ζωής, όπως το διατυπώνει ο εθνικός ποιητής : «Το χάσμα π’ άνοιξε ο σεισμός κι ευθύς εγιόμησ’ άνθη».

          Ο Αποστολικός λόγος «τις ασθενεί και ουκ ασθενώ;» (Β’ Κορινθ. ΙΑ’ 29) ας αποτελέσει μέτρο και υπογραμμόν ζωής για όλους μας, δεδομένου ότι και αυτή ακόμη η ανάδειξη της δυνάμεως του Θεού, «εν ασθενεία τελειούται» (Β’ Κορινθ. ΙΒ’ 9).

 

+ Ο Αθηνών ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ, Πρόεδρος.

+ Ο Σταγών και Μετεώρων ΣΕΡΑΦΕΙΜ.

+ Ο Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού ΓΕΩΡΓΙΟΣ.

+ Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΑΓΑΘΟΝΙΚΟΣ.

+ Ο Μεγάρων και Σαλαμίνος ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ.

+ Ο Χαλκίδος ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ.

+ Ο Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων ΚΛΕΟΠΑΣ.

+ Ο Μυτιλήνης, Ερεσσού και Πλωμαρίου ΙΑΚΩΒΟΣ.

+ Ο Λήμνου και Αγίου Ευστρατίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

+ Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ.

+ Ο Βεροίας και Ναούσης ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

+ Ο Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

+ Ο Ξάνθης και Περιθεωρίου ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

 

Ο Αρχιγραμματεύς

+ Αρχιμ. Δανιήλ Πουρτσουκλής

 

Ακριβές Αντίγραφον

Ο Αρχιγραμματεύς

 

 

+ Αρχιμ. Δανιήλ Πουρτσουκλής

 

 

Αρχική Σελίδα